Xoves, 6 de outubro,
Terminabamos o curso
pasado deixando sen resolver un dos
misterios mellor gardados do fenómeno literario máis lido durante este ano, da
tetralogía Dúas amigas: quen se escondía detrás do nome da escritora Elena
Ferrantes. E dicimos escondía porque devandito segredo foi desvelado durante o
pasado verán por un xornalista de investigación, Claudio Gatti, aínda en contra
dos desexos da súa autora, Anita Raja, que traballaba de tradutora para a mesma
editorial que publicaba as novelas de Ferrante, os únicos que coñecían a
verdadeira identidade da escritora. As primeiras reaccións ante esta noticia
non se fixeron esperar en todo o mundo e as críticas xerais cara ao xornalista
foron moitas. Nós preguntámonos en que medida trátase dun traballo de investigación
e ata onde pode chegar a intromisión na privacidade dunha persoa que desexaba
observar, desde o anonimato, as opinións que xurdan tras a lectura dos seus
libros.
Despois de choverlle
tantas críticas en contra por desvelar devandito segredo, Gatti defendeu a súa
publicación co seguinte argumento: “É unha figura pública, vendeu millóns de
libros e os lectores teñen dereito a saber algo sobre a persoa que os escribiu.
Raja era a sospeitosa número uno e eu só atopei a evidencia”. Non sabemos
se Gatti lería algún dos libros escritos
por Ferrante, pero preguntámonos se na devandita investigación realizouse
algunha enquisa entre os lectores para coñecer ata que punto está o lector
interesado en urgar na vida privada dun escritor, na súa conta corrente ou os
inmobles que posúe. Pensamos que ese traballo
pertence a outro campo distinto ao literario. Ao lector interésalle a
forma na que se contan as historias, os personaxes que as protagonizan, a
trama; independentemente de quen a escribe. Que nos deixen a os lectores seguir soñando, viaxando e
gozando a través das lecturas e realícense traballos de investigación máis
producentes, que temas abundan.
Durante o pasado verán
foron moitas e variadas as lecturas das que gozamos. Algunhas novelas breves en
extensión pero intensas en sentimentos: A neta do Señor Linh de Philippe Claudel,
unha historia que conmove desde o principio xa que o seu protagonista, un
ancián que, tras quedar só coa súa neta,
un bebé chamado Sang Diu, que na
súa lingua significa “Mañá doce”, debe trasladarse a vivir a outro país no cal
non coñece a ninguén e non fala o seu idioma. A pesar destes inconvenientes
coñece a un home, o señor Bark, co que xorde unha amizade ata o final da
historia. É un canto de amor dun avó á súa neta, cheo de sentimentos, bondades,
escrito con sinxeleza e tenrura, non en balde o libro está dedicado “A todos os señores Linh da terra e ás súas
netas”.
Charlotte de David
Foenkinos, unha biografía novelada da pintora
Charlotte Salomon, pintora alemá de orixe xudía, cuxa tráxica vida relátase
neste libro. Foenkinos descubriu por casualidade a obra desta artista nunha
exposición en París e quedou fascinado pola súa obra. É unha novela escrita con
frases curtas que che obrigan a parar, tomar aire e respirar para poder continuar.
O ritmo faise ás veces trepidante. O suicidio está presente ao longo da vida da
familia de Charlotte e na súa propia vida, quizais a pintura fose unha válvula
de escape ante tanta traxedia familiar. “Charlotte
aprendeu a ler o seu nome nunha tumba”, un frase premonitoria que ao
principio da lectura chámanos a atención.
O Baile, Iréne
Némirosky, unha novela curta, menos de cen
páxinas, e fácil de ler. A historia conta, en terceira persoa, a vida dos
Kampf, novos ricos que pretenden, sobre todo a nai, entrar a formar parte da
sociedade parisiense agora que a fortuna sorrilles, para o que organizan un
baile na nova casa. Ese desexo de recoñecemento
que anhela tanto a nai, fai que descoide o coidado da súa filla,
Antoinette, e prohíballe asistir ao baile. Non está disposta a que nada nin
ninguén lle quite o protagonismo esa noite. A nai chégalle a dicir que “aínda non é o seu tempo, que recentemente
está a empezar o seu, sen importar que estea a envellecer, e que se esqueza das
súas ilusións”, a vinganza da adolescente será terrible para o ego da nai.
Cicatriz, de Sara Mesa.
É a historia dunha relación perturbadora a través de internet entre os dous
protagonistas da novela. Unha relación entre a atracción e a repulsión,
chegando a facerse demasiado absorbente por parte del e sumisa por parte dela.
Sonia coñece a Knut a través dun foro literario por internet e aínda que a
distancia que os separa é grande, comezan unha relación. A medida que imos
coñecendo detalles da vida dos personaxes dámonos conta que a protagonista se
atopa atrapada nunha relación asfixiante da que lle vai a resultar difícil
saír.
Tamén houbo outras
novelas que nos levaron polo camiño da intriga e o suspense, deixando menos
pegada tras a súa lectura como son A véspera de case todo, de Victor del Árbol: un policía, Germinal Ibarra, é obrigado a trasladarse dunha cidade a
outra despois de verse envolto nun caso problemático cando, unha noite, é
requirida a súa presenza nun hospital porque unha muller, que acaba de
ingresar, o reclama; ou o suceso ocorrido nunha estrada do sur de Francia, que
converte en pesadelo as vidas dun escritor, Bert Amandale, a súa familia e o
seu amigo, Chucks Basil, unha estrela de rock en decadencia, na novela O
Mal Camiño de Mikel Santiago. Lecturas máis previsibles que as anteriores.
Lecturas en galego que
tiveron o seu espazo durante este período estival, foron O último día de Terranova de Manuel Rivas, Despois dun ano no que botaron o peche tantas librerías quizais nos esperabamos
máis desta novela que en xeral resultou bastante complexa e difícil de ler, Izan
ou dá saca de Xabier Quiroga, unha novela con tinguiduras negras e
nazis incluídos, que nos leva, a través de feitos ficticios e reais, a coñecer
a misteriosa Ruta das ratas ao seu paso polo noroeste da península Ibérica, da
man do seu peculiar protagonista o Reiniña. Esta lectura entretivo ao
cincuenta por cento dos lectores. Camiño na auga de Manuel Núñez Singala
que comentaremos na próxima xuntanza coa presenza do autor na nosa biblioteca.
Ningún comentario:
Publicar un comentario